Langsung ke konten utama

JANGAN-JANGAN...



Idang   :           “Nah, ikam sudah guringkah? Lamun balum, bukai aku lawang di lantai dua!”
Eka      :           “Ayu Nah bukai Idang,  kasian inya di luar.”
Idang   :           “Aku imbah manjat nah, uyuh.”
Inah     :           “Hadang, hadang.”
Eka      :           “Lawasnya sudah Idang mahadang Nah.”
Amat   :           “Lawasnya sudah Idang mahadang Nah (2).”
Inah     :           “Maaf lambat.”
Eka      :           “Lajui!”
Amat   :           Lajui!”(2)
Inah     :           “Sudah, sudah.”
Eka      :           “Alhamdulillah. Aku kada suah pang lagi di kuncii Kos. Kada kawa mamanjat jua mun pagar kosku runcing-runcing hujungnya.”
“Mun aku nih mahir sudah mamanjat pagar kos haha,” ujar Idang maampihi pandiran di grup sapakawanannya.
Ganal kamungkinan buhannya sudah guring, ngapang sudah satangah satu malam.
Kaisukan harinya, di Sakulahan.
“Sariknya aku Inah nih malam tadi lawas banar ikam hanyar mambukai aku, sawat kanyamukan, sawat masuk angin,” ujar Idang.
“Basingajakah Nah, maulah kawan mandarita?” ujar Eka.
“Kada. Aku di Jamban pas ikam minta bukai tu,” ujar Inah.
“Sudah, sudah. Tukari jualan ku nah,” jar Amat.
Amat manyuruh Eka, Idang wan Inah manukari karcis hagan malihat acara teater malam ini. Buhannya nang dasar baniat datang manuntun, mahakuni wan manukari karcis Amat saharga lima blas ribu rupiah.
Malam harinya.
“Ha-ha-ha-ha... .” Kadangaran bunyi gagalahak panuntun tatawaan, tamasuk Eka, Idang wan Inah.
“Uh, lima manit lagi jam sapuluh nah. Aku badahululah bulik, kos handak ditutup,” ujar Eka.
“Kaina pang hulu, satumat lagi,” ujar Inah.
Eka badiam, malanjutakan manuntun sampai jam sapuluh labih lima manit.
“Nah liwat sudah jamnya. Aku bulik badahulu lah Nah, Dang.” ujar Eka.
“Iihja,” jar Inah.
“Daah,” jar Idang.
Kira-kira sapuluh manit imbah itu,  sampai Eka di muka kos. Pas handak manunjul, sakalinya pagar kos sudah bakapiting.
Takajut ai Eka ni kada manyangka wan kada suah. Rajin labih sadikit pada jam sapuluh kada jua langsung ditutup. Bingung Eka, maka harinya marintik dan masih bagana di muka kos sambil manalipuni kakawanan hagan bacari wadah guring.
Kada lawas ada nang mambuka lawang. Kaka panjaga kos sakalinya mambukakan pagar. Padahal Eka sudah handak baugah dah.
Dalam hati Eka baucap, Alhamdulillah. Eh tapi kada nyaman jua sabujurnya, kalo pina sidin sudah taguring tadi, pina manyapui mata pang.
“Maafkan ulun ka lah...” ujar Eka baucap lawan kaka panjaga kos.
“Iih, sakali ja lah jangan handak diulangi lagi.”
“Inggih ka.”
Imbah gugup malihat kos sudah dikuncii tadi, mahingal pulang imbah naik tangga, sampai di kamar mambuka hp, Inah pulang mambbm nang isinya maulah sangkal.
“Dibungulinya Amat kita, nang aslinya haraga karcis tu sapuluh ribu ja,”
“Purun lalu ih, kawan dibunguli jua saikung ngitu,” ujar Eka nang sudah lapah, jadi kada dibalasinya lagi bbm Inah tu.

Kaisukan harinya, di sakulahan.
“Amat nih mambunguli kami, haraga karcis sapuluh ribam dijual wan kawan lima balas ribam,”
“Ah ujah siapa?”
“Inah.”
“Bujur kalo?”
“Kada paham buhan ikam ni, wajar ai kawan handak bahujung saikit manjualakan tu.
“Han iya kalo,” ujar Inah manyahuti.
Amat sarik, lalu bajauh.
“Bujur jua jar Amat. jar Idang

Teng, teng, teng!!! bunyi lonceng tanda bulikan.
Pas kaluar dari sakulahan, Amat tatamu wan Inah.
Amat nang masih sangkal lawan Inah, marangut pas bacacangangan.
“Kanapa ikam kaitu lawan aku Mat?
“Kada marasa salahkah ikam nah? Gara-gara ikam ba adu wan Eka haraga karcis sabujurannya, pas inya sarik lawan aku. Wajar aja pang rasaku, aku malabihi saikit dari haraga sabujurannya, upah maambilakan wan maatar. Ikam ai kada paham, maka kawan lagi krisis moneter jua nah.”
“ Uh jadi ikam basingaja kah mancari hujungan lawan kami? Ni ku rekam pang nah, nyaman Eka tahu ha-ha-ha,” ujar Inah bagaya.
“Mauk,” ujar Amat sambil balalu.

Sampai di rumah Inah kaingat wan Amat. Bujuran sarikkah yu Amat lawan aku? pikir Inah. Ku bbm pang.
Mat ikam bujuran sariikah wan aku? aku bagaya ja marakam tadi.
“Mauk nah ai. Purun ikam, ampih gin sudah kita bakawan.
“Aiii napa ikam damintu  Mat?
Chat-an Amat langsung hilang.
“Omegott bujuran sarik pinanya waluh ngitu, dihapusnya kontakku.

Kaisukan harinya, di Kalas. Takumpul Inah, Idang, Eka wan amat.
Eka lawan Idang nang matan tadi asik bagayaan, rupanya mulai sadar  pada matan tadi jua Inah lawan Amat ni badiaman haja.
“Kanapa buhan ikam badua ni hinip?” jar Eka.
“Tumben, “ jar Idang manyambung.
“Tu pang amat sarik lawan aku, gara-gara aku baadu lawan ikam samalam pada inya malarangi kita haraga karcis.” jar Inah.
Idang wan Eka tatawaan.
“Mayahhh babaya sual sepele nangitu ditaguk buhannya mamaian ikam ka ai.” ujar Idang.
“Inya katuju mahual hual.” ujar Amat sambil manunjuk Inah.
“Aii salahlah yang kupadahakan tu hulu?” sahut Inah.
“Nah, nah handak bkalahian pulangkah buhan ikam ni? Sudah sudah pang.  Dangari nah aku ada ide, Kamis kaina tu almanak habang kalu, kayapa mun kita piknik. Parasaanku kita ni kakurangan piknik wan kaadaan sapakawanan kita lagi kurang baik. Lihati kaya buhan ikam wahini, parsualan sapili-sapili diulah ribut. Sadikit-sadikit dimasukakan kahati. Yaa sagan kita evaluasi dirilah kisahnya, bamalam kita, ujar urang tuh makrab (malam keakraban), kaya apa?” ujar Idang.
“Bisa ai tu Dang ai, aku akur haja nah tampulu kadada jadwal Kamis tu,” ujar Eka.
“Aku maumpat urang banyak ja, bila buhan ikam akur, aku akur jua,” jar Amat.
“Ikam pang kaya apa Nah?” jar Idang.
Maa heeh kolernya aku, paling handak maniwas aku kalu buhan ikam nih, kanaap garang katuju banar mamai aku? Lawas lagi tanggal ulang tahunku,” jar Inah.
Iya am. Ikam nang kanapa? ujar Idang lo ini sagan kita makrab” jar Amat.
“Iih malurusakan nang kada lurus dalam hubungan sapakawanan kita ni,” jar Eka.
“Hadanglah aku bapikir satumat,” jar Inah.
Sapuluh manit dah Inah bapikir.
“Lawasnya ikam ni Nah. Barapa jam lagi? jar Amat.
“Iihja.” jar Inah.
Nah iya tu. Kamarian Rabu tulaknya kaya apa?” jar Idang.
“Akurr,” ujar Eka, Amat wan Inah.

Kada karasaan Rabu kamarian sudah. Sasuai lawan pandiran Amat, Eka, Inah wan Idang tulak ka gunung Matang Kaladan nang wahini lagi rami-raminya bubuhan kanakan kakinian kasituan. Biasanya dua jam haja dari Banjarmasin ka Matang Kaladan tu. Amat wan Idang nang laju-laju bila bakandanraan, kurang dari dua jam sampai dah di Matang Kaladan.
Amat nang sabalumnya ada sarik lawan Inah wan urangnya dasar usil, maambil nipon Eka, lalu diandaknya di tas Inah.Tapi kalihatan Idang.
“Mat beapa ikam?
“Eh Idang, anu...”
“Anu apa? Sagan apa ikam maandak ampun Eka ka tas Inah hah?”
Lalu Eka wan Idang baparak.
“Dasar buruk Amat ni, handak mamfitnah aku kalu.” jar Inah emosi.
“Nah masih basarikan kah, bamaapan pang lagi. Jangan kaya kanakan, tuha sudah.” jar Eka.
 “Dah... Aku handak bakamih,” jar Amat
Balum tntung Eka bapandir. Pahadangan Eka bapapadahan tu Idang bukah.
“Hati-hati Mat, bapadah jua lawan datu, umpat bakamih tu.
“Mauk,” jar Amat.

Saking handaknya sudah bakamih, amat kada ingat lagi baucap, baijin lawan datu.
Imbah tuntung bakamih, bajalan Amat handak manuntii kawanannya. Ada suara nang mangiau Amat. Amat nang bapikir ngitu suara Idang manuntii di mana arah suara ngitu. Sapuluh manitan sudah amat bajalan kada ja lagi lagi malihat hidung Idang.
“Lawasnya Amat. Di mana garang inya bakamih? Lapar sudah nah, makan badahulukah kita?” ujar Inah..
“Di situ ja kawa pang,” ujar Eka manunjuk pohon nang kalihatan haja matan buhannya dudukan.
“Musiah sasat. Idang tadi pang ka mana?” jar Inah.
“Ni aku. Umaa nang tujuh mitir mgini kada pang maulah sasat,” ujar Inah nang bakajutan mancungul.
“Takamana aku ni lah? Aii raminya urang disitu, beapaan yo? Ka situ ah.” jar Amat.
Disitu ada urang banyanyian, bagandangan, rami banar. Amat nang umpat malihat, pas ada nang marawa, mambawai Amat bamainan. Kada lawas, Amat baucap handak babulik manuntii kakawananya, kada dibulihakan urang nang ada di situ.
“Musiah inya bulik badahulu?” jar Eka.
“Marga apa? Aku pulangkah?” jar Inah.
“Astaga Inah. Aku kadada manyalahakan ikam. Kalu ai inya sarik lawan aku pulang. Kita cari nah. Tapi bapisah.” jar Eka.
“Inah nang pina handak sarik-sarik tadi, dalam hatinya hara jua lawan amat.
“Ayuha tapi aku takutan mun bapisah.” ujar Inah nag pangutanan.
“Jangan tapi ungah nah ai.” ujar Eka.
Lalu Eka, Inah wan Idang bapisah mancari Amat.
“Amat, Amat, dimana ikam?” ujar Eka, Inah wan Idang bakuciak.
“Hadang, hadang. Nah tu kakawanan ulun mancarii.” ujar Amat.
Amat mandangar kawanannya mangiau, tapi kawanannya kada mandangar amat manyahuti.
Eka, Inah wan Idang babulik ka tampat asal, marga kalaphan imbah kuciak-kuciak. Disitu ada sabuah rumah nang batajak, rumah warga desa nang manjaga kaamanan diatas gunung ngini. Naik ai Eka, Idang wan Inah ni bakisah minta tulungi jua mancarii Amat.
“Mambacalah buhan ikam tulisan “Jaga tingkah laku buhan pian”? Kalu ai buhan ikam atau amatnya ada maapa kah.” ujar Amang.
“Amat tadi mang ai bakamih pang, ulun padahi ai jangan kada ingat bapadah, nah marga ngitu kah mang?” jar Eka.
“Bisa jua.” 
“Nah kayapa mang, kada kawa babulik lagi lah kawan ulun? jar Eka maandu-anduh.
“Hadanglah aku mangiau biniku,” jar Amang tadi.
Kada lawas kaluar dari kamar bini si Amang sambil mambawa sabilah bambu wan nyiru.
“Pasti inya di patak makhluk halus.” jar bini Amang.
Lalu Eka, Inah, Idang, Amang wan bininya malanjutakan pancarian Amat sambil mancatuk bawaan bini Amang tadi. Kada sampai sa jam tadapatlah Amat di bawah pohon tampat inya bamainan wan parak pohon bakas inya bakamih tadi.
Pas ditakuni Eka siapa nang mambawa inya kasitu, Amat mangaku inya mandangar wan malihat Idang ad jua disitu.
“Hah,” jar Eka kisah takajut.
“Ah horornya buhan ikam nih,” ujar Idang sambil manahan tatawa.
“Jangan-jangan... Dibawa makhluk halus nang manyarupai kawan ikam ni kalu, bisa ngitu kuntilanak kah atawa Wewe gombel,” ujar Amang.
“Innalillah,” ujar inah handak tatangis.
“Hihihihii...” ujar Idang bakajutan sambil mancakik gulu Inah matan balakang.
“Aaaaaaaaaaaaaa,” ujar Inah sambil badiri handak bukah.
“Pangutannya ikam nih, tu suara Idang,” jar Eka sambil manarik Inah.
“Ha-ha-ha, sudah. Sasadangnya nak aii bagayaan, kalu pina kamirawaan pulang. Habis kalu dah kontrak Amang. Sajam ja dalam parjanjian kita tadi amang badrama.” jar Amang.
“Hah, maksudnya?” ujar Inah kada mangarti.
“Jangan talalu parajuan Nah ai, Mat ai. Kami handak ngerjai buhan ikam nang parajuan banarai.” jar Eka.
“Iih amang minta ridha lah umpat bakaramput satumat disuruh kawan ikam ni. Kada bulih bararjauan bakakawanan tu.” jar Amang.
“Hadang sabuting nah partanyaan ulun, nang mambawai ulun bamainan tadi pang siapa?” jar Amat.
“Jangan,jangan...” jar Eka.
“Kaluarga paman sarumahan umpat bapartipasi nak ai.” jar Amang.
Inah wan Amat marangut
“Jangan-jangan... Jangan parajuan.” ujar samuanya manguciaki Inah wan Amat.
- Selesai -

Komentar

Postingan populer dari blog ini

Rindu Menulis Buku Harian

To the point 1 saja. Singkat, Padat, dan jelas. GUE MABA. Ya, sekarang gue menyandang gelar MABA 2014 atau Mahasiwa Baru di Program Studi Pendidikan Bahasa dan Sastra Indonesia – Univesitas Lambung Mangkurat. Gue lulus seleksi di kampus ini melalui jalur SNMPTN, yaitu pendaftaran melalui online dan berdasarkan nilai rapot sekolah dan Program Studi Pendidikan Bahasa dan Sastra Indonesia menjadi pilihan pertama gue. Kedua 2 , Ilmu Komunikasi Fakultas FISIP eh btw, itu gue milihnya sesuai keinginan gue aja tertarik dimana, tau kalau itu fakultas fisip juga pas udah kuliah. Alhamdulillah lulusnya di pilihan pertama yang mana memang gue minati, menjadi guru bahasa Indonesia terinspirasi dari guru SMA gue Ibu Dwi dan Ibu Diana. Mereka kedua guru bahasa Indonesiaku ketika kelas X dan XII, menurutku mereka berdua adalah sosok misterius. Why? Karena mereka guru bahasa Indonesia. Nilai bahasa Indonesiaku tak pernah tinggi, selalu saja rendah, begitu juga dengan teman-temanku. Susah sek...

Kuasa-Mu

Taktiktaktiktatik... Gadis sedang asyik mengetik komputer , tiba-tba ia teringat akan sesuatu. Gadis melirik jam tangannya. “Ya Tuhan, sudah pukul lima sore. Aduh mana belum sholat Asar lagi bagaimana ini?” keluhnya. Gadis berbegas mengambil mantel yang bergantung di dinding kamarnya, segera ia pasang karena cuaca diluar dingin dan masih gerimis dirapikannya rambut sebentar lalu pergi meninggalkan rumah.             Gadis terus mempercepat laju motornya padahal jalan masih licin. Motornya hampir oleng karena menerobos lubang-lubang dijalan yang tertutup air hujan namun ia masih bisa mengendalikan agar tidak jatuh.   Gadis yang berada disekitar tiga meter dari lampu lalu lintas menambah kecepatan 100km/jam karena melihat detik-detik lampu hijau yang sebentar lagi akan berubah menjadi merah. 3... 2.. 1. Berbagai lat transportasi dari arah kiri pun segera melaju karena lampu sudah berubah warna menunjukkan jalan. Gpraaaa...

Perjalanan Pendek Mengesankan

       “ “ Aku bernyanyi untuk sahabat...Aku menari untuk sahabat....” Terdengar nada dering handphone Efa. Efa yang asik menonton tv pun segera berlari mengambil dan menekan tombol hijau pada layar handphone nya. Efa       : “Assalamualaikum, dengan siapa ya?” Mega   : “Ini aku Fa, Mega. Kamu ada di rumah tidak? Efa       : “Iya ada Ga, kenapa?” Mega   : “Aku mau main kesana.” Efa       : “Ada ko, datang aja.” Mega   : “ Ok, tungguin ya”. Beberapa menit kemudian tibalah Mega di rumah Efa. Mega   : “Kapan kamu mau ke Bukit?” Efa       : “Siang ini. Kamu sudah makan atau belum, kita makan yu?” Mega   : “Belum. Ayoo.” Beberapa saat usai makan siang. Tiba-tiba bumi bergemuruh, pertanda hujan akan datang. Mega            : “Fa, Aku pamit pulang ya sebelum hujan ...